Vee-industrie afschaffen

Dieren worden heel snel ziek in de vee-industrie doordat ze doorgefokt zijn en op een onnatuurlijke wijze worden gehouden. Veehouders geven de dieren niet alleen als ze ziek zijn maar zelfs nog voor ze ziek zijn massaal antibiotica (preventief). Het antibioticagebruik in de vee-industrie moet drastisch worden teruggedrongen door de dieren anders te fokken en op een natuurlijke manier te houden (biologisch(-dynamisch)).

Preventieve toediening van antibiotica moet volledig verboden worden. Antibiotica mag wat ons betreft uitsluitend gebruikt worden als laatste redmiddel bij het bestrijden van een ziekte. De veesector stelt niet de volksgezondheid voorop, maar de economische belangen.

Het massale (preventieve) gebruik van antibiotica in de vee-industrie maakt dat bacteriën zich kunnen aanpassen aan de antibiotica, waardoor de antibiotica niet of minder werkzaam worden. Antibiotica-resistente bacteriën afkomstig uit de intensieve veehouderij, zoals de MRSA-bacterie, de EHEC-bacterie of de ESBL-bacterie, vormen een ernstige bedreiging voor de volksgezondheid.

De Partij voor de Dieren wil dat landbouwhuisdieren gehuisvest en verzorgd worden in overeenstemming met hun aard en gedrag. Dit betekent dat dieren die buiten verblijven beschutting nodig hebben tegen wind, zon, regen en kou. Deze beschutting moet voor alle weidedieren verplicht worden. De vorm van beschutting moet bovendien passen bij het soorteigen gedrag van de betreffende dieren.

De Partij voor de Dieren wil per direct een geheel verbod op castratie van biggen. Deze castratie wordt toegepast om de specifieke berengeur bij vlees van mannelijke varkens te voorkomen. Inmiddels is echter aangetoond dat castratie overbodig is.

De berengeur is slechts bij enkele procenten van de mannelijke varkens aanwezig en kan gemakkelijk aan de slachtlijn worden opgespoord. De miljoenen biggen die jaarlijks worden gecastreerd in Nederland ondergaan deze verminking dus op oneigenlijke gronden.

Het verdoven van varkens met CO2 voorafgaand aan de slacht zorgt voor ernstige stress, pijn en paniek in de laatste momenten in het leven van een varken. Dit blijkt uit onderzoek en videobeelden van de Universiteit van Zürich die door Varkens in Nood en Wakker Dier naar buiten zijn gebracht.

Bij CO2 bedwelming worden de dieren in groepen in een ‘lift’ geplaatst die afdaalt in een gaskelder gevuld met koolstofdioxide. Dieren verkeren bij deze methode in een doodsstrijd die een halve minuut kan duren.

Bij elektrische bedwelming daarentegen krijgen dieren een zodanige stroomstoot dat zij meteen verdoofd zijn. De elektrische methode voorkomt langdurige opwinding en pijn, zoals de wet voorschrijft.

Desondanks ondergaan per jaar miljoenen varkens in slachthuizen in Nederland dit lot, want de CO2 methode is goedkoper. De Partij voor de Dieren vindt dit lijden onaanvaardbaar en constateert dat gehandeld wordt in strijd met bestaande regelgeving voor het doden van dieren. Het verdoven met CO2 moet daarom zo snel mogelijk verboden worden.

Het coronavirus is een zoönose; een infectieziekte die is overgesprongen van dier op mens. Net zoals eerder gebeurde met SARS, hiv/aids, MERS, ebola, zika, de Mexicaanse griep en Q-koorts. Deze gebeurtenis in China heeft een pandemie veroorzaakt. Ondanks de heftige maatregelen die regeringen over de hele wereld namen om de opmars van het virus te vertragen, zijn miljoenen mensen ziek geworden en gestorven.

De coronacrisis raakt iedereen. Jong en oud, ziek en gezond. Maatregelen om het coronavirus in te dammen vragen daarom om solidariteit. Daarbij moeten we varen op de kennis van wetenschappers van uiteenlopende disciplines. Om de zorg bereikbaar te houden voor de mensen die dat nodig hebben, of dat nu is vanwege COVID-19 of een kankerbehandeling, moeten maatregelen genomen worden tegen het virus. Maar de regering moet ook veel meer investeren in de basisgezondheid en in ons zorgstelsel.

Zorgvuldige afweging maatregelen
Daarnaast moeten we op zoek blijven naar de juiste balans. Want de maatregelen om het virus in te dammen zijn ontwrichtend voor de samenleving. Kinderen en jongeren konden niet naar school, ondernemers zagen hun levenswerk verloren gaan. Om de volksgezondheid te beschermen mag de overheid vergaand ingrijpen in onze levens. Maar daarbij is het de plicht van de overheid om zich bij iedere maatregel af te vragen of de kosten opwegen tegen de baten. Of het inperken van grondrechten zoals de vrijheid van vereniging en de lichamelijke integriteit wel in verhouding staat tot het doel.

Voor de Partij voor de Dieren staat deze afweging gedurende de coronacrisis centraal. Hierdoor kwamen wij bij sommige maatregelen tot een andere conclusie dan de regering. De coronaspoedwet hebben wij niet gesteund. Ook stemden wij tegen de avondklok, de coronapas en de mondkapjesplicht.

Voorkom nieuwe zoönose-uitbraken
Daarnaast heeft de Partij voor de Dieren bij iedere gelegenheid benadrukt dat de coronacrisis het gevolg is van het vernietigende menselijke ingrijpen in de natuur. Virologen waarschuwen al jaren dat de wereldwijde ontbossing, de handel in wilde dieren en de grootschalige veehouderij steeds grotere risico's vormen op het ontstaan van nieuwe zoönosen en pandemieën. De rol van Nederland moet daarbij niet onderschat worden. Ons land is een grote importeur van ontbossingsproducten als palmolie en soja voor veevoer. We hebben bovendien de hoogste veedichtheid ter wereld. Daarnaast vormen Schiphol en de Rotterdamse haven een belangrijke spil in de wereldwijde handel in wilde dieren.

De Partij voor de Dieren wil het transport van dieren drastisch inperken. Gesleep met dieren is een van de grootste problemen in de intensieve veehouderij. Het welzijn en de gezondheid van dieren komen ernstig in het gedrang.

De transportsector is zo gericht op wat dieren opleveren dat dierenwelzijn bijzaak is. De transportregels, die dieren zouden moeten beschermen, worden vaak overtreden; vrachtwagens worden voller geladen dan is toegestaan en veel dieren hebben geen water en voer tot hun beschikking. De dieren krijgen onvoldoende rust en worden ook bij extreme weersomstandigheden vervoerd. Bovendien is transport een van de belangrijkste oorzaken van de snelle verspreiding van dierziekten, waaronder dierziekten die overgedragen kunnen worden op mensen.

Hoewel Nederlandse varkenstransporten regelmatig van de weg worden gehaald wegens een overtreding, worden vergunningen niet ingetrokken. De Partij voor de Dieren wil dat de transporttijd van levende dieren tot maximaal twee uur wordt beperkt. Op warme dagen mogen dieren niet op transport worden gezet. Daarnaast moet een kilometerheffing voor diertransportwagens worden ingevoerd en de wagens moeten worden voorzien van een GPS-volgsysteem. Wanneer transporteurs welzijnsovertredingen begaan, moet hun vergunning worden ingetrokken.

De Partij voor de Dieren wil diertransporten verder inperken door veehouders te verplichten hun eigen dieren te fokken, zelf af te mesten en aan een slachterij in de regio te leveren. Gescheiden fokken en afmesten mag alleen als er sprake is van een één-op-één relatie met een bedrijf in de regio. De mesterij mag zijn dieren slechts van één fokkerij afnemen en het aantal transporten moet beperkt worden tot maximaal twee keer (één keer naar de mesterij en één keer naar het slachthuis).

De Partij voor de Dieren is aanjager in de discussie over de houdbaarheid van de huidige veehouderij. De veestapel dient drastisch te worden ingeperkt omwille van het milieu, de natuur, volksgezondheid en het dierenwelzijn. Nederland houdt het meeste aantal dieren per oppervlakte ter wereld, en heeft daardoor een heel groot mestoverschot. Per jaar produceert Nederland 75 miljard kilo aan mest, dat is ruim 4.200 liter per Nederlander. De landbouwgrond kan zoveel mest niet verwerken, waardoor schadelijke stoffen doorsijpelen naar het grondwater. Ook komt mest in het oppervlaktewater terecht, wat zeer schadelijk is voor de natuur en onze gezondheid. Bovendien moeten dieren het hele jaar op stal worden gehouden om de enorme hoeveelheid mest te kunnen verwerken in grote installaties. De samenleving wil goedkoop voedsel én duurzame landbouw. Boeren zitten klem tussen deze twee eisen. Schaalvergroting of stoppen, dat zijn nu de enige opties als er vastgehouden wordt aan het huidige beleid. De problemen die daaruit voortkomen geven druk op het milieu, zijn slecht voor het dierenwelzijn en zorgen voor verdroging van de grond. Op dit moment is de biologisch (-dynamische) veehouderij het systeem dat zoveel mogelijk rekening houdt met al deze waarden. Om de groeiende wereldbevolking te kunnen blijven voeden moet er echter geïnvesteerd worden in alternatieven voor dierlijke producten. Want dierlijke producten blijven, ook al worden ze nog zo duurzaam geproduceerd, een zeer inefficiënte manier van eiwitproductie. Voor elke kilo biefstuk is tot wel dertien kilo graan nodig (veevoer) en 15.000 liter zoetwater (ter vergelijking: een kilo soja kost hooguit 2.100 liter zoetwater). Dit is op een planeet met een beperkte hoeveelheid grondstoffen en een groeiende wereldbevolking onhoudbaar.

De Partij voor de Dieren wil dat er een einde komt aan de bio-industrie.

Waarom is dit ons standpunt en moet er een einde komen aan de bio-industrie en wat moet er gebeuren?

De Nederlandse veestapel zal daartoe vergaand verkleind moeten worden en er moet ingezet worden op een diervriendelijke landbouw. Dit betekent meer focus op het produceren van plantaardige alternatieven voor dierlijke eiwitten. De dieren die in Nederland gehouden worden dienen naar hun soorteigen gedrag te kunnen leven. Op dit moment biedt de biologische veehouderij daar de meeste waarborgen voor, alhoewel ook daar beperkte mogelijkheden zijn voor het dier om natuurlijk gedrag te vertonen.

De Partij voor de Dieren wil dat er een einde komt aan de misstanden die de kippenindustrie met zich meebrengt. Nederland is het meest veedichte land ter wereld. In de afgelopen 50 jaar heeft de Nederlandse pluimveehouderij zich ontwikkeld tot een industrie waarin jaarlijks circa 96 miljoen kippen worden gedood.

Deze kippen zijn in deze periode steeds intensiever geëxploiteerd: de kippen worden behandeld als bulkproducten die voor de laagst mogelijke kostprijs zoveel mogelijk moeten produceren. Dit gaat ten koste van het dierenwelzijn. Kippen hebben steeds minder ruimte gekregen, ze zien het daglicht niet meer en groeien als gevolg van fokprogramma’s, voer en medicijnen onnatuurlijk snel.

Slachtkuikens kunnen na enkele weken hun eigen lichaamsgewicht niet meer dragen. De krappe huisvesting maakt ingrepen zoals snavelkappen noodzakelijk, dieren worden over enorme afstanden getransporteerd om geslacht of vetgemest te worden, en vertonen stress en kannibalisme. De huisvesting van kippen moet afgestemd worden op hun aard, leefwijze en natuurlijk gedrag, en de opfok moet gericht zijn op gezonde en weerbare kippen, in plaats van op een zo hoog mogelijke productie.

Het is niet mogelijk om foie gras te produceren op een diervriendelijke manier. Foie gras mag die naam uitsluitend dragen wanneer de lever van de gans of eend tenminste vier keer zo groot is als een normale lever. Deze lever is per definitie verziekt.

De Partij voor de Dieren wijst de productie van ganzen- en eendenlever (foie gras) in alle gevallen sterk af en pleit voor een import- en handelsverbod op foie gras. Het houden van ganzen en eenden ten behoeve van foie gras-productie dient ook op Europees niveau verboden te worden.

De grootschalige productie van eieren brengt met zich mee dat de haantjes 'overblijven'. Immers, haantjes leggen geen eieren. Deze haantjes worden vergast en versnipperd als ze nog geen dag oud zijn. De Partij voor de Dieren vindt dit getuigen van een gebrek aan respect voor het dier. Deze werkwijze roept de ethische vraag op of de consumptie van eieren het leed van tientallen miljoenen dieren in deze bio-industrie rechtvaardigt.

Het probleem van eendagshaantjes speelt minder bij zogenaamde dubbeldoelkippen: kippen die gehouden worden voor hun eieren én hun vlees. Ook zou het prenataal sexen van eieren (zonder genetische manipulatie) kunnen helpen. Deze methode wordt echter niet in de bestaande, dieronvriendelijke houderijsystemen toegepast. De Partij voor de Dieren stelt liever de gehele productie ter discussie: zowel de grootschaligheid als de wijze waarop eieren worden geproduceerd.

De Partij voor de Dieren vindt intimidatie, bedreigingen en zelfs fysiek geweld tegen toezichthouders van de NVWA in de vee- en vleessector onacceptabel. Nadat een keuringsarts in een slachthuis in Drachten was neergeslagen (april 2019) meldde de NVWA dat dit geen op zichzelf staand incident is. Inspecteurs in de vee- en vleessector worden geïntimideerd, (thuis!) bedreigd, worden gestoken met de hooivork, moeten soms rennen voor hun veiligheid, krijgen kogelbrieven en moeten soms zelfs tijdelijk onderduiken met hun gezin. Als ze boerderijen gaan inspecteren, moet de NVWA soms de politie er alvast bijhalen omdat ze kunnen rekenen op agressie.

De Partij voor de Dieren vindt het ongelofelijk dat het kabinet dit laat gebeuren en eist maatregelen om de toezichthouders te beschermen en hen in staat te stellen onafhankelijk en onbevreesd hun werk te doen. Een slachthuis of veebedrijf dat geweld gebruikt moet meteen worden gesloten. De Partij voor de Dieren pleit er dan ook al langer voor dat inspecties standaard moeten worden uitgevoerd door een team van minstens 2 mensen, zodat inspecteurs en keuringsartsen er niet alleen voorstaan. De kosten voor deze verstevigde inspecties moeten worden gedragen door de bedrijven zelf. Inspecteurs moeten ongehinderd en zelfstandig hun handhavende taak kunnen uitvoeren. Wanneer zij constateren dat er regels overtreden zijn, mogen medewerkers of eigenaren van slachthuizen en veebedrijven de inspecteurs niet hinderen en intimideren door het oordeel van de inspecteur in twijfel te trekken en druk uit te oefenen om niet te handhaven. Het hinderen van inspecteurs –door bemoeienis en erger door het geïnspecteerde bedrijf- moet een strafbaar feit zijn. Wanneer een bedrijf bezwaar heeft tegen een bepaalde beslissing van de NVWA, kan het beroep aantekenen bij de rechter. De inspecteurs ter plaatse laat je met rust.

De Partij voor de Dieren pleit voor wettelijke regels die de brandveiligheid van stallen waarborgen met daarin in ieder geval:

• een forse beperking van het aantal dieren per stal,

• verplichte vrije uitloop waardoor de dieren kunnen vluchten,

• verplichte sprinkler- of watermistinstallaties en

• een verbod op luchtwassers.

Luchtwassers vormen een groot risico omdat via de leidingen het vuur zich razendsnel door de hele stal verspreidt. De lucht schoner maken moet je doen door minder dieren te houden. In de grote Nederlandse stallen zitten veel meer dieren opgesloten dan nog veilig kan. Bij een brand zitten ze als ratten in de val.

De afgelopen elf jaar zijn er meer dan 1,7 miljoen dieren omgekomen bij stalbranden. Het Actieplan stalbranden dat het aantal stalbranden zou moeten verminderen, geschreven door onder andere de varkenssector zelf, heeft tot nu toe niet of nauwelijks verbetering gebracht.

Na lang wachten verscheen in 2018 het tweede Actieplan stalbranden. De aangekondigde maatregelen zijn echter nog steeds onvoldoende om dieren echt te kunnen beschermen tegen brand. Er komt bijvoorbeeld nog altijd geen verplichting voor de aanwezigheid van sprinklers en brandmelders in de stallen zelf. Van de maatregelen die de meeste dierenlevens zouden kunnen redden, zoals het compartimenteren (brandwerend afsluiten) van de technische ruimte, oordeelt landbouwminister Schouten dat deze te duur zijn om verplicht te stellen. Onbestaanbaar.

De Partij voor de Dieren diende in januari 2019 bij een groot debat over dieren in de veehouderij opnieuw een motie in voor strengere brandveiligheidsregels in de veehouderij, want er is geen tijd voor nog meer overleg en onderzoek. Maar deze motie werd door een Kamermeerderheid van D66, CDA, VVD, SGP, CU, DENK en FvD weggestemd. De Partij voor de Dieren zal blijven aandringen op verdere aanscherping van de maatregelen.

In 2021 nam de Tweede Kamer ons amendement op de Wet Dieren aan, waarmee wettelijk is vastgelegd dat dieren beter beschermd moeten worden tegen stalbranden.

De Partij voor de Dieren wil dat er een einde komt aan de bio-industrie. Wij zijn dan ook zeer bezorgd over de opkomst van megastallen in Nederland en willen een stop op de 'megamorfose' van ons landschap. Megastallen vormen een gevaar voor het dierenwelzijn, de volksgezondheid en het milieu.

Grote hoeveelheden dieren die dicht op elkaar leven, vormen een verhoogd risico op ziekten zoals vogelpest, Q-koorts, MRSA en stafylokokken die ook gevaarlijk kunnen zijn voor mensen. De grote hoeveelheden antibiotica die preventief gebuikt worden om ziektes in megastallen te voorkomen, zorgen voor reële gevaren voor de volksgezondheid, bijvoorbeeld antibioticaresistentie.

De PvdD dringt er daarom expliciet op aan gezondheidsaspecten mee te nemen bij het bepalen van nieuwe (mega) bio-industriebedrijven. Er moet een afstand van minimaal 2.000 meter worden aangehouden tussen stallen en woningen en tussen twee stallen. In grootschalige dierfabrieken worden zoveel mogelijk dieren op een klein oppervlak gehouden vanwege economische motieven. Dit vult alleen de portemonnee van grote ondernemers, letterlijk over de ruggen van dieren en ten koste van gezinsbedrijven. Gevolg hiervan is dat dieren aan hun huisvesting worden aangepast in plaats van dat de huisvesting aan de natuurlijke behoeften van dieren tegemoet komt. Met als gevolg het couperen van staarten bij schapen, het knippen van hoektanden en het afbranden van staarten bij varkens, het onthoornen van runderen, het snavelkappen bij kippen en andere verminkingen.

De PvdD zet in op inkrimping van de veestapel, alternatieven voor dierlijke producten en op biologische landbouw.

De PvdD is voor melkquota. De melkproductie moet drastisch beperkt worden omwille van dieren, natuur, milieu en klimaat. Om de huidige melkproductie te realiseren, moeten er miljoenen kalfjes geboren worden, die vervolgens onmiddellijk bij hun moeder worden weggehaald. Kalveren zouden na de geboorte bij hun moeder in een familiekudde moeten blijven en moedermelk moeten krijgen. Ook de consument kan een rol hebben in het terugbrengen van de melkproductie, door zoveel mogelijk te kiezen voor producten zonder dierlijke eiwitten, en anders voor biologische melk die op een diervriendelijkere manier geproduceerd wordt.

De Partij voor de Dieren wil dat de problemen rond mest en stikstof bij de bron worden aangepakt. Nederland kent als gevolg van een immense veestapel een gigantisch mestoverschot dat zorgt voor een bijna onbeheersbare uitstoot van ammoniak (stikstof) en broeikasgassen en voor grote schade aan natuur en milieu. Voor de Partij voor de Dieren is de oplossing duidelijk: minder dieren betekent minder mest en dat betekent minder problemen.

Het mestprobleem wordt in de eerste plaats veroorzaakt doordat de kringloop in de Nederlandse veehouderijsector de afgelopen decennia bruut is verstoord. Veevoer halen we uit Zuid-Amerika, waar het regenwoud wordt gekapt om daar soja te gaan verbouwen. Die soja wordt verwerkt tot veevoer voor de dieren in de Nederlandse vee-industrie. Het vlees exporteren we o.a. naar China en in Nederland blijven we met een hele berg stront achter.

We kunnen die kringloop weer nationaal sluiten als we 75% minder dieren houden. We hoeven dan geen veevoer meer te importeren en alle mest die geproduceerd wordt kan dan verantwoord op de Nederlandse landbouwgronden gebruikt worden. Het gebruik van kunstmest kunnen we vervangen door plantaardige mest en groenbemesters.

Mestverwerking, de oplossing van de kabinetten Rutte om van het mestoverschot af te komen, is geen houdbare oplossing. Mestvergisters leveren amper energie op, veroorzaken veel stank en overlast voor buurtbewoners en kunnen bovendien gevaarlijk zijn. Daarnaast is mestvergisting omgeven door mestfraude: de hoge overheidssubsidies en de geringe controle op de mesttransporten maken mestvergisting voor criminelen een aantrekkelijk verdienmodel om allerlei ongewenste stoffen ‘kwijt te maken’. Bovendien zorgen mestvergisters voor een excuus om de vee-industrie in stand te houden.

Mestvergisters produceren geen groene stroom, maar bruine stroom. We zijn het vieste jongetje van de Europese klas met jaarlijks 75 miljard kilo mest. Als je dat zou verdelen onder alle Nederlanders, zou iedereen elk jaar 35 ligbaden vol poep krijgen.

De huidige 'oplossing' voor het mestprobleem is er weer één vanuit hetzelfde denken als waardoor de problemen zijn veroorzaakt. Nederland heeft onder het mom van 'groene stroom' al 4,36 miljard euro subsidie uitgegeven aan mestvergisters. Maar het kleine beetje energie dat de mestvergisters opleveren, komt niet uit de lucht vallen. Om onze bio-industrie draaiende te houden, worden er grote hoeveelheden soja en maïs als veevoer ingevoerd uit landen als Brazilië en Argentinië. Dit hele proces kost jaarlijks net zo veel energie als vijf miljoen huishoudens gebruiken. De schamele opbrengsten van de mestvergisters staan daarmee in schril contrast.

We verspillen veel te veel energie aan de bio-industrie en we wekken er maar heel weinig energie mee op. Voor omwonenden brengen de mestvergisters bovendien heel veel overlast met zich mee. Mensen worden letterlijk ziek van mestvergisters. Veel omwonenden klagen over stankoverlast, waarbij ze soms dagenlang last hebben van hoofdpijn en misselijkheid. En na al deze kosten en overlast, blijven we kampen met een enorm mineralenoverschot in de vorm van fosfaat en stikstof, want die stoffen verdwijnen niet door de mestvergister. Die mineralen verstikken onze natuur en waterkwaliteit.

Zie ook ons standpunt over Mestoverschot bij de bron aanpakken

Het slachten van dieren moet volgens de wet plaatsvinden 'na voorafgaande bedwelming omdat daardoor met de grootste mate van zekerheid wordt voorkomen dat het dier lijdt door pijn of stress'. De praktijk in de slachthuizen ziet er echter anders uit en diervriendelijk slachten blijkt een illusie.

In menig slachthuis worden kippen om bedrijfseconomische redenen met te zwakke stroom bedwelmd, waardoor jaarlijks miljoenen dieren onverdoofd geslacht worden. Ook de slacht van koeien, varkens en andere dieren geschiedt vaak op onzorgvuldige wijze, waardoor de dieren onaanvaardbaar lijden.

Daarom moet het wettelijke voorschrift dat dieren onnodige pijn, stress en angst moet worden bespaard voorafgaand aan de slacht veel strikter worden nageleefd, onder meer door het aantal dieren dat wordt geslacht fors te verlagen. De overheid moet in slachthuizen strenge en intensieve controle uitoefenen en bij overtreding strenge sancties toepassen. Dit geldt in het bijzonder voor het verdoven van dieren voorafgaand aan de slacht. Er moet ook permanent cameratoezicht komen in slachterijen.

De Partij voor de Dieren wil bovendien dat haar aangenomen motie die vraagt om aanzienlijke welzijnsverbeteringen in de reguliere slachtpraktijk onverkort wordt uitgevoerd.

Fysieke aanpassing van dieren kan nooit gerechtvaardigd worden door problemen die voortvloeien uit houderijsystemen of marktomstandigheden. Daarom is de Partij voor de Dieren tegen het oormerken van vee en wij vinden dat hier een einde aan moet komen. We pleiten voor de ontwikkeling en invoering van diervriendelijkere alternatieven, zoals chipherkenning.

De Partij voor de Dieren is tegen de ophokplicht.

Een ophokplicht is een maatregel die vaak meteen wordt opgelegd, wanneer er een dierziekte als vogelgriep is geconstateerd op een boerderij. Dit houdt in dat alle dieren op dat bedrijf, en vaak ook op bedrijven en bij particulieren in de omgeving, verplicht binnen gehouden moeten worden en niet vervoerd mogen worden.

Maatregelen als de ophokplicht zijn vaak bedoeld om daadkracht te suggereren in het geval van de uitbraak van een dierziekte als vogelgriep, maar de werkelijke oorzaak van het probleem wordt niet aangepakt: de bio-industrie. Nederland is namelijk het meest veedichte land ter wereld en de intensieve veehouderij zorgt er, door grootschalige import en export van dieren, enorme bedrijfsdichtheid en een non-vaccinatiebeleid, voor dat de uitbraak van een enkele dierziekte al snel kan leiden tot een niet te stoppen epidemie.

Dit leidt er vaak toe dat vele duizenden dieren uit voorzorg 'geruimd' moeten worden en dat diervriendelijke boeren hier ook economische schade door ondervinden. Wij zien daarom meer in verplicht vaccineren, strengere controles en een drastische inperking van het aantal gehouden dieren, dan in een ophokplicht.

De Partij voor de Dieren is tegen de productie van blank kalfsvlees omdat de productiemethode in strijd is met dierenwelzijn. Het ijzergehalte in het voedsel van kalveren wordt bewust laag gehouden waardoor zij consequent aan bloedarmoede lijden. Hierdoor voelen de dieren zich constant onwel.

In Nederland worden bijna 700.000 kalveren (van de 800.000 kalveren) gehouden voor blank kalfsvlees. Nederland is daarmee de grootste producent in Europa. De sector transporteert circa 100.000 levende kalveren per jaar naar het buitenland, vaak op lange, dieronvriendelijke transporten. De Partij voor de Dieren vindt dat hier een einde aan moet komen.

In Nederland stoten we veel meer stikstof uit dan de natuur kan verdragen. Het gaat om twee soorten stikstof: ammoniak, vooral uit de veehouderij, en stikstofoxiden, onder andere uit het verkeer en de industrie. De Nederlandse landbouwsector draagt het meest bij: de sector is goed voor 45% van de stikstofuitstoot. Het gaat hier vooral om ammoniak, dat uit dierlijke mest en urine de lucht in komt. Wanneer dat neerslaat in een natuurgebied verderop, verzuurt en vermest het de bodem, wat slecht is voor veel planten- en diersoorten. Door het falende stikstofbeleid van de overheid is de natuur uiterst slecht aan toe.

Minder dieren betekent minder mest en daarmee minder stikstof. Alleen met een forse krimp van het aantal dieren dat in Nederland gefokt, gebruikt en gedood wordt, krijgt de natuur weer lucht en kan zij langzaam gaan herstellen van de jarenlange overbelasting. De Partij voor de Dieren wil het aantal dieren met 70% terugdringen, wat bovendien hard nodig is voor andere problemen zoals de klimaatcrisis, dierenwelzijn en de volksgezondheid.

Daarnaast zullen ook andere sectoren hun stikstofuitstoot fors moeten verminderen. Zo moet de maximumsnelheid op wegen naar beneden, bepleiten we een krimp van de luchtvaartsector, moet de subsidie op biomassacentrales stopgezet worden en mag de Formule 1-race bij Zandvoort geen doorgang vinden.

Het stikstofprobleem is niet nieuw. Al vanaf begin jaren ’70 zijn er zoveel dieren in Nederland, dat boeren de mest van hun dieren niet meer kwijt kunnen. Het ene na het andere kabinet heeft geprobeerd met technische oplossingen en vrijwillige afspraken met de sector het probleem aan te pakken, maar daarbij heeft het aantal dieren altijd door kunnen blijven groeien. De Programmatische Aanpak Stikstof (PAS) was de meest recente list van de overheid om tóch bouw- of uitbreidingsvergunningen te kunnen geven in gebieden waar de stikstofgrenzen van de natuur al lang overschreden waren. De Partij voor de Dieren waarschuwde al sinds 2009, toen de PAS werd ontwikkeld, dat dit tegen de wet zou zijn. In mei 2019 werd het inderdaad onwettig verklaard door de Raad van State, waardoor alle vergunningverlening stil is komen te liggen.

De Partij voor de Dieren wil dat dieren en mensen beschermd worden tegen de uitbraak van dierziekten. Om dierziekten te voorkomen, moet het veehouderijsysteem drastisch veranderen. Wereldwijd houden mensen meer dan 70 miljard dieren, die op steeds grotere schaal over de wereld getransporteerd worden. Volgens wetenschappers is dit een tikkende tijdbom voor een pandemie.

Het huidige veehouderijsysteem - waarin niet het welzijn van dieren maar maximale productie voorop staat - werkt dierziekten in de hand. Dieren worden in grote aantallen bij elkaar gehouden en lijden een stressvol bestaan. Bovendien vertonen dieren door het fokbeleid steeds meer genetische overeenkomsten. Ze zijn daardoor kwetsbaar voor de uitbraak van ziekten. Ziekten die overdraagbaar zijn op mensen vormen een groot gevaar voor de volksgezondheid.

De Partij voor de Dieren streeft naar een regionale en kleinschalige voedselproductie. Met een kleinere veehouderij en door het uitbannen van lange afstandstransporten wordt de kans op een uitbraak van dierziektes drastisch verminderd en zullen de gevolgen van uitbraken beperkter zijn.

De Partij voor de Dieren wil dat bij het fokken van dieren de nadruk ligt op gezonde, weerbare dieren. Het huisvestingssysteem moet worden aangepast aan het dier ten gunste van de gezondheid en weerbaarheid van het dier. Stallen moeten niet langer worden gebouwd in de buurt van woonkernen. Megastallen en megabedrijven moeten verboden worden, net als gemengde bedrijven waar zowel kippen als varkens gehouden worden.

De Partij voor de Dieren heeft op 16 maart 2018 een nieuw wetsvoorstel ingediend voor een verbod op onverdoofd slachten en dus voor een algehele verplichting tot bedwelming van dieren voorafgaand aan de slacht.

De uitzondering voor halal en koosjer slachten op het wettelijk voorschrift om dieren voorafgaand te verdoven, wordt geschrapt. De wet kent een overgangstermijn van vijf jaar, zodat slachterijen de gelegenheid krijgen om de benodigde aanpassingen te doen. Na deze vijf jaar zullen alle dieren in Nederland worden bedwelmd voordat ze worden geslacht.

Achtergrond
In 2011 diende de Partij voor de Dieren een wetsvoorstel in voor een verbod op onverdoofd slachten. Hier stemde destijds een overgrote meerderheid (116 van de 150 stemmen) van de Tweede Kamer vóór. Het voorstel werd daarna verworpen door de Eerste Kamer. Het kabinet heeft naar aanleiding van het eerste wetsvoorstel gepoogd afspraken te maken met de religieuze organisaties ten aanzien van het onverdoofd slachten. Onder meer door achteraf bedwelming toe te passen wanneer een dier meer dan veertig seconden na de halssnede nog bij bewustzijn is. Deze afspraken zijn maatschappelijk zeer omstreden en religieuze organisaties willen daarentegen dat de afgesproken regels versoepeld worden.

"Het moet voor een dier niet uitmaken welk geloof zijn slachter heeft"

Al bijna honderd jaar geleden is wettelijk vastgelegd dat dieren voorafgaand aan de slacht moeten worden bedwelmd. Hierbij is een uitzondering gemaakt voor joodse en islamitische slachters. Er is wetenschappelijke consensus ontstaan ten aanzien van de extra stress en pijn die het onverdoofd slachten voor het dier met zich meebrengt. Afgelopen jaren zijn vele wetenschappelijke rapporten verschenen waaruit blijkt dat dieren die onverdoofd worden geslacht extra stress en pijn ervaren tijdens het hele proces van fixatie, het toedienen van de halssnede en de periode tot zij het bewustzijn verliezen. De Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde en de Europese vereniging van dierenartsen delen de uitkomsten van dit wetenschappelijk onderzoek en vinden het extra dierenleed ontoelaatbaar. Ook de NVWA geeft aan dat het onverdoofd slachten leidt tot extra dierenleed.

De laatste jaren staan steeds meer koeien op stal, veel koeien komen nooit meer in de wei. Economische belangen krijgen hier voorrang boven het welzijn en de gezondheid van de dieren. Deze ontwikkeling moet gestopt worden. Weidegang zorgt voor minder klauw- en pootproblemen.

Daarnaast is weidegang een belangrijke factor bij milieuproblemen en gezondheidsklachten bij mensen. Koeien op stal veroorzaken meer fijnstof dan koeien in de wei. Door opstallen worden de concentraties fijnstof zeer hoog rondom de stal en het erf, waardoor er gezondheidsproblemen kunnen ontstaan voor de lokale bevolking. Een koe op stal krijgt bovendien meer krachtvoer dan een koe in de wei. Ook dit brengt meer milieubelasting met zich mee, want het gebruik van krachtvoer zorgt voor veel meer uitstoot van broeikasgas dan gras.