Jacht

De Partij voor de Dieren dringt er in de Tweede Kamer voortdurend op aan alles in het werk te stellen om dolfijnen en walvissen tegen wrede slachtingen te beschermen.
Elk jaar worden bij Taiji in Japan en bij de Faeröer duizenden wilde dolfijnen bij elkaar gedreven. Op barbaarse wijze worden de dieren gedood, uitmondend in één groot bloedbad. Vooral Japan heeft een groot aandeel in deze drijfjachten, om wilde dolfijnen voor veel geld te kunnen verkopen aan dolfinaria, zeeaquaria en toeristische programma’s voor het zwemmen met deze dieren. De overige dolfijnen, zo’n 23.000 dolfijnen per jaar, worden afgeslacht voor hun vlees.
Op de Faeröereilanden dient de jaarlijkse dolfijnenjacht als culturele traditie voor jonge mannen om hun mannelijkheid te bewijzen. De mannen steken de dieren met een stompe haak in hun blaasgat om ze uit het water te halen. Daarna snijden ze de ruggengraat open. De gruwelijke doodsstrijd duurt gemiddeld wel een half uur.
De barbaarse dolfijnenslachtingen moeten zo snel mogelijk stoppen. De partij keert zich tegen het gebruik van zeezoogdieren voor vermaak in dolfinaria en maakt zich sterk voor een goede wettelijke bescherming van deze dieren. Commerciële jacht op walvissen is illegaal, maar kleine walvisachtigen, waaronder dolfijnen, zijn nog altijd niet opgenomen in de bescherming van de Internationale Walvis Commissie (IWC).

Verbod commerciële walvisvangst
Er geldt al decennialang een verbod op de commerciële walvisjacht. Veel walvissoorten zijn door de jacht sterk in aantal achteruit gegaan. Noorwegen en IJsland staan als enige landen ter wereld toe dat walvissen worden gevangen. Japan lapt het verbod echter structureel aan haar laars, door te stellen alleen walvissen te vangen voor 'wetenschappelijk onderzoek'.
De Partij voor de Dieren vindt dat regeringen het walvisjachtverbod moeten handhaven en dat zij moeten optreden tegen landen als Japan, die het verbod overtreden. Dat gebeurt echter niet. Regeringsleiders laten de handhaving van internationale afspraken voor de bescherming van de walvis over aan een maatschappelijke organisatie en haar vrijwilligers. Regeringsleiders zouden op zijn minst bescherming moeten bieden aan walvisbeschermers die wél doen wat overheden nalaten.
Het is een schande dat de Japanse, Noorse en IJslandse overheden de walvisjacht, die geen enkel redelijk doel dient, nog steeds toestaan.

De Partij voor de Dieren wil dat er een einde komt aan de muskusrattenbestrijding. Meer dan 53.000 muskusratten worden jaarlijks gedood in muskusratvallen. Ook 14.000 andere dieren vinden onnodig de dood in deze vallen. Daarnaast worden er verdrinkingsvallen gebruikt waarin de muskusratten tot wel 8 minuten een gruwelijke doodsstrijd moeten leveren. Het doden van muskusratten is wreed en onnodig. Bovendien kost de bestrijding ongeveer 33 miljoen per jaar. Die middelen kunnen beter worden besteed aan gebiedsgerichte aanpak.

In natuurgebieden kan de muskusrat geen kwaad. Dijken bezwijken doorgaans niet door muskusratten. Waar er wel risico's zijn kunnen die in regulier schadeherstel worden meegenomen. Er zijn immers meer gravende dieren, zoals vossen, bevers en honden. Waar echt veiligheidsrisico's zijn door gravende dieren kunnen preventieve maatregelen worden genomen. Die hoeven als langjarige investering niet duurder te zijn dan de bestrijding nu kost. Boeren kunnen ook preventieve maatregelen nemen door bijvoorbeeld niet tot aan de slootkant hun land te gebruiken, maar bijvoorbeeld een natuurvriendelijke oever of spuitvrije zone aan te houden.

De Partij voor de Dieren is tegen het afschieten en vergassen van ganzen en het vernielen van hun nesten. Het is wreed, peperduur en bovendien niet effectief. Er bestaan genoeg diervriendelijke, goede alternatieven om overlast voor de landbouw en het vliegverkeer zo veel mogelijk te voorkomen.

Dit kan door op landbouwgronden en bij vliegvelden gewassen te laten groeien die onaantrekkelijk zijn voor ganzen. In de buurt van natuurgebieden kunnen met andere gewassen juist ganzen worden aangetrokken. Ook kan gedacht worden aan een vogelradar voor vliegvelden.

Hoewel er maatschappelijk gezien niet of nauwelijks draagvlak bestaat voor de plezierjacht, worden de jachtpartijen van het Koninklijk Huis grotendeels betaald door de Nederlandse belastingbetaler.

Jarenlang weigerde de regering inzage te geven in de hoeveelheid belastinggeld die voor de jachtactiviteiten opzij wordt gezet. Op initiatief van de Partij voor de Dieren is dat veranderd en sindsdien weten we dat er elk jaar bijna 800.000 euro belastinggeld wordt uitgegeven aan geweren en aan salarissen van jagers.

De kosten voor deze hobby zijn onderdeel van de begroting van het Koninklijk Jachtdepartement, dat een camouflerende naamswijziging heeft ondergaan en tegenwoordig Koninklijk departement Faunabeheer heet.

Als het aan de Partij voor de Dieren ligt, komt er snel een einde aan de jachtpartijen van de Koning en zijn gasten en wordt het jachtdepartement opgeheven.

De Partij voor de Dieren is tegen de jacht - en al helemaal tijdens extreme weersomstandigheden. Door kou en sneeuwval komen dieren moeilijk aan voedsel en schuilplekken. Hierdoor geven ze snel hun natuurlijke schuwheid op, waardoor ze een makkelijke prooi worden voor jagers.

De PvdD pleit daarom altijd voor een tijdelijk jachtverbod als er extreme weersomstandigheden zijn.

De Partij voor de Dieren vindt dat in het wild levende dieren zoveel mogelijk met rust moeten worden gelaten. In het wild levende dieren worden niet gedood. Alleen wanneer er dringende redenen zijn, bijvoorbeeld als het dier lijdt of de volksgezondheid wordt bedreigd, kan een uitzondering gemaakt worden. Indien dieren gedood dienen te worden kan die beslissing en taak niet in handen liggen van de hobbyjagers zoals nu het geval is, maar dient de overheid deze verantwoordelijkheid op zich te nemen. In Nederland wordt de omgang van de mens met de in het wild levende dieren geregeld in de Flora- en faunawet (deze Wet wordt op korte termijn vervangen door de Wet Natuur). In de wet staat de bescherming van dieren centraal: dieren moeten in principe met rust worden gelaten. De wet stelt dat dieren alleen gedood kunnen worden met een ontheffing van de provincie. Die ontheffing kan alleen worden verleend wanneer er sprake is van belangrijke schade aan landbouwgewassen of vee, of wanneer de openbare veiligheid of de volksgezondheid wordt bedreigd. Zo’n ontheffing mag bovendien pas worden verleend als er geen bevredigende oplossing bestaat zonder dieren te doden, en als men er zeker van is dat het doden van de dieren wel tot een bevredigende oplossing leidt. Verzoeken om ontheffing worden vooral aangevraagd door Faunabeheereenheden, bestaand uit grondgebruikers en jagers. De verzoeken worden beoordeeld door het Faunafonds – dat voor een aanzienlijk deel óók uit grondgebruikers en jagers bestaat. Het laat zich raden dat de verzoeken om dieren te mogen doden niet kritisch worden beoordeeld. De ontheffing wordt uiteindelijk verleend door de provincie, die dat veelal routinematig doet.

Kroondomein Het Loo is een meer dan 10.000 hectare groot landgoed op de Veluwe. Het gebied is in 1959 geschonken door Koningin Wilhelmina aan het Nederlandse volk en de belastingbetaler financiert het onderhoud. Het gebied is echter gesloten voor het publiek van 15 september tot 25 december, vanwege - zo staat in de wet - het genot van de jacht van de Koning in het gebied. Dit schitterende natuurgebied kent dus een schimmige keerzijde: de jacht op edelherten, damherten, reeën, wilde zwijnen en moeflons. Het gebied ontvangt tevens openstellingsubsidie, terwijl het gebied meer dan 100 dagen per jaar gesloten is voor publiek. Normaal komen slechts terreinen die 358 dagen per jaar voor publiek zijn opengesteld in aanmerking voor de openstellingssubsidie. De Partij voor de Dieren pleit ervoor dat het Kroondomein het gehele jaar open is voor publiek en dat jacht verboden wordt.

Vossen staan op de landelijke vrijstellingslijst, de lijst van dieren die niet beschermd worden tegen de jacht. Dat betekent dat vossen afgeschoten mogen worden. De Partij voor de Dieren vindt dat in het wild levende dieren zoveel mogelijk met rust moeten worden gelaten en is dus ook tegen de vossenjacht.

De landelijke vrijstelling voor de vossenjacht is in strijd met de Wet Natuurbescherming, waarin is bepaald dat vrijstellingen voor het afschieten van niet-bejaagbare dieren (zoals de vos) alleen mogen worden afgegeven ter voorkoming van belangrijke schade aan gewassen, vee, bossen, bedrijfsmatige visserij en wateren.

Er zou dus geen landelijke vrijstelling mogen worden afgegeven om vossen te doden “ter bescherming van weidevogels of andere in het wild levende dieren”, zolang de jager geen ontheffing heeft op grond van de Wet Natuurbescherming.

Bovendien vindt ook de landelijke vossenjacht plaats in de draag- en zoogtijd, waarbij drachtige en zogende vossen geschoten worden, honden in burchten worden gelaten om welpjes dood te bijten en moedervossen ernstig te verwonden, jonge vosjes doodgeknuppeld worden en tal van andere misstanden ontstaan, in strijd met de Wet Natuurbescherming.

Dieren zijn een onderdeel van het ecosysteem. Zij moeten niet worden gedegradeerd tot “scharrel”vlees. Driekwart van Nederland is ingericht voor de voedselproductie, er hoeven niet ook nog eens dieren te worden ‘geoogst’ uit de natuur ten behoeve van menselijke consumptie. Dat ‘oogsten’ kan niet zonder geweld en schade aan de natuur.

Dieren raken aangeschoten of gewond, wat ook nog eens zorgt voor verstoring van de rest van de dieren in de omgeving.

Veel ‘wild’ in winkels en restaurants is overigens afkomstig van binnen- en buitenlandse wildfarms, waar de dieren net als in de veeteelt gewoon gefokt worden.

Wilde zwijnen worden in Nederland massaal gedood onder het mom van populatiebeheer en de voorkoming van de verspreiding van dierziekten. De Partij voor de Dieren is tegen de jacht op wilde zwijnen. Die is bijzonder wreed en werkt juist contraproductief. Onderzoek laat zien dat het intensief afschieten van wilde zwijnen in de jaren daarop juist leidt tot een toename van het aantal jonge dieren.

De natuur heeft ingrijpen van de mens niet nodig. Als we natuurgebieden met elkaar verbinden en als we wilde zwijnen en andere dieren niet bejagen, ontstaat een veel natuurlijker evenwicht dan wanneer jagers met geweren ingrijpen en de natuur verstoren.