Daad­krachtig en eerlijk Klimaat­ak­koord

De Partij voor de Dieren is van mening dat de resultaten van maandenlang gepolder aan de klimaattafels niet meer zijn dan boterzachte compromissen. Noodzakelijke en structurele veranderingen zijn doorgeschoven: geen inkrimping van de veestapel, geen inperking van vliegverkeer en geen verduurzaming van de industrie. De veehouderij werd bij voorbaat vrijwel ontzien. Jongeren en groene ngo’s hebben het ontoereikende Klimaatakkoord daarom ook niet ondertekend.

Landbouwtafel
Willen we de klimaatdoelen halen, dan is krimp van de veestapel onvermijdelijk. Dat zegt niet alleen de Partij voor de Dieren maar ook wetenschappers en adviesorganen die de overheid adviseren, zoals de Raad voor de Leefomgeving en Infrastructuur. Toch wordt de veehouderij vrijwel ontzien. Weliswaar is aan de Klimaattafel Landbouw benoemd dat de consument minder vlees moet eten en dat de veestapel 'waarschijnlijk ergens in de toekomst' kleiner wordt, maar de plannen worden te weinig concreet. Eigen verantwoordelijkheden nemen door de landbouw zelf worden niet benoemd. Om de opwarming van de aarde te kunnen beperken tot 1,5 graden Celsius zal de veestapel al in 2030 met minimaal 75 procent gekrompen moeten zijn.

Energietafel
Het klimaatakkoord rekent te sterk op stoken van biomassa, zoals hout en mest, als energiebron. Nederland scoort nog altijd heel slecht op het aandeel duurzame energie, maar de oplossing ligt niet in biomassa. Simpelweg omdat het niet duurzaam is. Voor het stoken van hout is massale boskap en vervuilend transport nodig en door de stook komen fijnstof en andere ongezonde stoffen in de lucht. Mestvergisters produceren geen groene stroom maar bruine stroom. Aan mestproductie gaat veel energieverspilling vooraf, terwijl het vergisten van mest zélf erg weinig energie oplevert. De oplossing ligt in radicale energiebesparing en in meer zonne- en wind energie. Groene waterstof vormt een belangrijke drager in 2030.

Industrietafel
De industrie heeft belangen die haaks staan op de klimaatdoelstellingen en eist geld alvorens een stap in de goede richting te zetten. De industrie 'neemt zich voor' wat meer te gaan recyclen en de producten 'waar mogelijk' te verduurzamen, maar een echte CO2-reductie met een CO2-prijs wil ze pas als de belastingbetaler deze maatregel subsidieert. En ook alleen als de internationale concurrentiepositie niet in gevaar komt. Het is noodzakelijk dat de industrie overstapt op elektrificatie en niet kiest voor symptoombestrijding zoals het opslaan van CO2 in lege gasvelden. De overheid moet inzetten op normering en uniforme CO2-beprijzing. Daarnaast zal de vervuiler zelf moeten betalen, in plaats van de hand ophouden voor het opruimen van hun eigen vervuiling.